ฤดูฝน (ของเขา / ของเธอ) - Paradox
ในวันที่ฝนพรำ ใจฉันมันเปียกปอนด้วยน้ำตา
บางครั้งมันก็อยากให้ฝนโปรยลงมา กลบรอยน้ำตาที่เอ่อ..
ในวันที่ไร้เธอ. ตัวฉันยังเหม่อมองดูฟ้าไกล
มองฟ้าคราม เปลี่ยนเป็นเมฆฝน ที่มืดหม่น และมีแต่ความเสียใจ
ฤดูกาล จะผ่านไปเท่าไร ก็ยังจำเรื่องราว ทุกอย่าง
ฟ้าที่มอง. กลับเหลือแต่ความอ้างว้าง
* ฝนซัดสาด. ให้มันเปียกปอนไปพร้อมน้ำตา
ในวันที่มองดูฟ้าคำราม. ในวันที่เธอไม่อยู่ดังเดิม
ก็ปล่อยให้ ฝนซัดสาด ความเหงามันเจ็บปวดร้าวเหลือเกิน
ให้ฉันได้อยู่กับฝนโปรยปราย ในวันที่ฉันต้องอยู่คนเดียว.
ในวันที่ฝนโปรย เดินตากฝน ออกไปให้ฝนพรำ
ใจเหม่อลอย มันแตกสลายในอากาศ เมื่อเดินผ่านทางที่เคย
ก็ยังคิดถึงเธอ. ความทรงจำมากมาย
ก็ต่อให้นานสักเท่าไหร่ ก็ยังคงลืมมันไม่ได้
ฤดูกาล จะผ่านไปเท่าไร ก็ยังจำเรื่องราว ทุกอย่าง
ฟ้าที่มอง. กลับเหลือแต่ความปวดร้าว
*ฝนซัดสาด ให้มันเปียกปอนไปพร้อมน้ำตา
ในวันที่มองดูฟ้าคำราม. ในวันที่เธอไม่อยู่ดังเดิม
ก็ปล่อยให้ ฝนซัดสาด ความเหงามันเจ็บปวดร้าวเหลือเกิน
ให้ฉันได้อยู่กับฝนโปรยปราย ในวันที่ฉันต้องอยู่คนเดียว
(ก็อยู่กับ) *ฝนซัดสาด ให้มันเปียกปอนไปพร้อมน้ำตา
ในวันที่มองดูฟ้าคำราม. ในวันที่เธอไม่อยู่ดังเดิม
ก็ปล่อยให้ ฝนซัดสาด ความเหงามันเจ็บปวดร้าวเหลือเกิน
ให้ฉันได้อยู่กับฝนโปรยปราย ในวันที่ฉันต้องอยู่คนเดียว
ไม่เหลือใคร. ไม่เหมือนเดิม.
เธอหายไป. ไม่มีเธออีกแล้ว...
